Padaczka (epilepsja) jaki lekarz?

Z objawami padaczki należy udać się do neurologa. 

Padaczka – podstawowe informacje

Padaczka, znana także jako epilepsja, to przewlekłe chorobowe schorzenie mózgu. Szacuje się, że padaczkę choruje około 1% populacji, co w Polsce oznacza prawie 400 tys. osób. Padaczka to choroba neurologiczna, która może dotyczyć osób w każdym wieku. Przyczyny padaczki mogą być różne – od urazów głowy, przez guzy mózgu, do nieprawidłowości w budowie mózgu.

Najważniejszymi objawami padaczki są napady, które mogą mieć różny charakter. W trakcie napadu, pacjent może na przykład stracić świadomość, mieć drgawki, albo zauważyć inne niezwykłe objawy, takie jak halucynacje sensoryczne. Kluczowe dla rozpoznania padaczki jest występowanie powtarzających się napadów, które nie są spowodowane jasno zdefiniowaną i chwilową przyczyną, jak na przykład gorączka.

Diagnostyka padaczki

Diagnostyka padaczki rozpoczyna się zazwyczaj od badania neurologicznego i rozmowy z lekarzem neurologiem. Lekarz może zapytać o szczegółowe okoliczności występowania napadów, ich charakter, jak również o historię medyczną pacjenta. Często jest też konieczne przeprowadzenie badania EEG (elektroencefalografii), które pozwala ocenić czynność bioelektryczną mózgu. Badanie EEG to badanie nieinwazyjne, które polega na rejestracji zapisu bioelektrycznego mózgu.

Jeśli wynik badania EEG i historia choroby pacjenta nie są jednoznaczne, mogą być konieczne dodatkowe badania, takie jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny mózgu. Te metody obrazowania mogą pomóc zidentyfikować możliwe zmiany w strukturze mózgu, które mogą być przyczyną padaczki.

Przyczyny występowania padaczki

Padaczka może mieć różne przyczyny, a często jej dokładne źródło jest trudne do ustalenia. W wielu przypadkach padaczka jest wynikiem uszkodzenia mózgu, które może wystąpić na skutek urazu głowy, udaru, guza mózgu czy poważnej infekcji, takiej jak zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Niektóre typy padaczki są dziedziczne, co oznacza, że genetyka może odgrywać rolę w ich występowaniu.

Inne potencjalne przyczyny padaczki obejmują zaburzenia rozwoju mózgu, anomalie strukturalne mózgu, jak również niektóre choroby metaboliczne. Stres, brak snu, alkohol czy niektóre leki mogą również wywoływać napady u osób predysponowanych.

Mimo, że badania nad padaczką trwają i z roku na rok pojawia się coraz więcej informacji na temat tej choroby, przyczyna padaczki u wielu pacjentów pozostaje nieznana.

Rodzaje padaczki

Padaczka jest złożonym schorzeniem, które może objawiać się na wiele sposobów, co prowadzi do różnych klasyfikacji i rodzajów tej choroby.

Wyróżnia się dwie główne kategorie padaczki: padaczkę uogólnioną i padaczkę częściową (lub ogniskową). Padaczka uogólniona dotyczy całego mózgu i zwykle powoduje napady, które wpływają na całe ciało. Napady uogólnione mogą przybierać różne formy, takie jak napady nieświadomości (petit mal), napady toniczno-kloniczne (grand mal), napady miokloniczne czy napady atoniczne.

Z drugiej strony, padaczka częściowa lub ogniskowa związana jest z aktywnością w określonej części mózgu. Napady częściowe mogą być prostymi napadami częściowymi, gdzie pacjent jest świadomy podczas napadu, lub złożonymi napadami częściowymi, gdzie świadomość jest utracona. W niektórych przypadkach, napady częściowe mogą przerodzić się w napady uogólnione.

Warto dodać, że niektóre rodzaje padaczki są specyficzne dla określonych grup wiekowych. Na przykład, zespół Lennoxa-Gastauta i zespół Westa to ciężkie formy padaczki, które zazwyczaj pojawiają się w dzieciństwie.

Rodzaj padaczki ma wpływ na wybór leczenia, dlatego prawidłowa diagnoza jest kluczowa dla skutecznej terapii.

Leczenie padaczki

Głównym celem leczenia padaczki jest kontrola napadów. W większości przypadków jest to możliwe do osiągnięcia za pomocą leków przeciwpadaczkowych. Dobór leku zależy od wielu czynników, takich jak rodzaje napadów, wiek pacjenta, płeć, czy też inne choroby, które pacjent ma.

Jednakże w około 1/3 przypadków, padaczka jest lekooporna, co oznacza, że napady nie mogą być skontrolowane za pomocą leków. W takich przypadkach, mogą być konieczne inne metody leczenia. Przykładowo, u niektórych pacjentów pomocna może okazać dieta ketogenna, która polega na spożywaniu większości kalorii z tłuszczów, a nie z węglowodanów. Ta metoda leczenia, choć wymaga ścisłego przestrzegania i kontrolowania przez specjalistę dietetyka, może znacznie zmniejszyć ilość napadów, szczególnie u dzieci z padaczką lekooporną. Inną metodą leczenia jest stymulacja nerwu błędnego, która polega na wszczepieniu urządzenia pod skórę pacjenta. Urządzenie to wysyła regularne sygnały do nerwu błędnego, co pomaga kontrolować napady. 

Niezależnie od wybranej metody leczenia, kluczowe jest monitorowanie stanu pacjenta i regularne kontrole. Celem jest nie tylko kontrola napadów, ale także dbanie o ogólny stan zdrowia pacjenta i jakość jego życia.